May mga sitwasyon na parang Calculus.
Hindi ko maintindihan.
Makita ko pa lang, ayoko nang isipin at intindihin.
Sa lahat ng Math, Calculus ang pinakaayaw ko.
Bakit?
Hindi ko rin alam.
Ayoko kasi.
Basta. Ewan.
Usapang limitasyon:
Hanggang saan ang maaabot ni f(x) habang si x ay patungo sa kung saan?
Mahilig akong mag-isip.
Maabot kaya ng isip ko kung bakit hindi ko trip ang Calculus?
May mga bibihirang panahon na gusto kong pag-aralan ang Calculus.
Kapag graphing na, at kaya kong i-graph yung given, go lang ng go.
Pero kapag aynakunamansapagigingcomplicated ng given, ehem, give up na ako.
Boinks.
Limitasyon.
Yun nga siguro yun.
Baka naman yun ang dahilan kung bakit ayaw ko ng Calculus.
Maaari.
Bawat tao ay may kanya-kanyang limitasyon.
Siguro, takot akong harapin ang mga limitasyon ko.
Ayokong mapahiya.
Hindi ako komportable.
Ang awkward.
Sabi kanina sa in-service training namin, "nagiging awkward tayo kapag hindi tayo todo-bigay." Kapag inuna nating mahiya, magiging awkward na. Hindi na natin mailalabas ang pagiging "genius" natin.
Mukhang totoo. Agree ako sa mga sinabi niya.
Kailangan, todo bigay. Go lang ng go. Walang reservations. Sabi nga sa Sprite, "Magpakatotoo ka!" Kilalanin ang sarili. Alamin ang mga kayang gawin at ang mga limitasyon. Tapos, mag-move forward. Wag mag-dwell sa mga limitasyon. Mangarap. Tama, mangarap. Alamin ang sariling passion.
Wow! Marami pala akong natutunan sa training kanina. :D Thanks, Sir Henry!
Wait, balik tayo sa Calculus.
Hindi ko pala ayaw ng Calculus. Ayaw ko lang na naaalala yung function na nagkandalitu-lito ako sa pagga-graph. Hindi ko na nga sure kung natapos ko ba o sinukuan na lang. Hindi ko na maalala. Haha.
Napansin ko tuloy, may tendency pala akong iwasan na lang talaga yung mga hindi ko alam, yung mga awkward moments. Madalas akong mag-stay sa kung saan lang ako komportable. Okay na ako sa kung ano meron. Madalas akong mag-settle for less. Bihira na akong mag-strive for the best.
What happened?
Masyado na yata akong naging passive.
Oh, no.
Pero mukhang totoo.
Hinahayaan ko na lang na mangyari ang mga bagay-bagay sa paligid ko. Parang nawalan na ako ng pakialam. Wenks. Pero, bakit?
Isa pa. Pakiramdam ko, nawawalan ako ng lalim. Wala na akong pinaghuhugutan. What I mean is, parang nag-come and go na lang ang mga pangyayari sa buhay ko nang hindi ko namamalayan.
Uhm, pano ba sabihin to? Hmm.
Parang masyadong naging sigepwedenayan ang everyday life ko. Or not. Pero parang ganun. Nalimutan ko na namang mangarap. Madalas pang magpasabukas ng mga gawain.
Nawalan ng lalim. Bumabaw.
Siguro dahil lagi ko na lang pinipili kung ano ang madali. Kung ano ang meron, pwede na. Hindi ko tuloy napagdadaanan ang mga karanasang kapupulutan ko ng mas maraming aral, pagbabago, at paglago bilang tao.
Limitasyon. Masyado akong madaling makuntento.
"Kung medyo malabo, edi hamona. Okay naman na ito."
Tsk.
Ayoko nang maging passive.
Ayoko nang mag-settle for less.
Ayoko na... sa comfort zone. Masyado na akong petiks.
Masyado na akong nagpakulong sa limits.
Gusto ko na ulit mangarap. HAHAHA.
Gusto ko na ulit umasam ng better life every day!
Gusto ko nang sumubok ng bago, yung kahit mas ma-effort, edi push na yan! :D
Kailangan kong mag-grow!! Kailangan ko ng inspirasyon! Tama! :D
:D
Nakangiti ako ngayon. :)
Finally, hinarap ko ang sarili ko.
Ang kulit ko kasi, feeling okay na kahit ramdam ko namang cluttered ang isipan ko, walang focus, hindi pa sigurado sa direction.
Hahaha. Di bale, I'm letting go of these mental baggages that hinder me from enjoying the here and now! Yipee! :D
Enjoy the here and now.
Be the best that you can be!
Ito na yata ang bagong motto ko sa buhay. Yehey!
Hindi ko maintindihan.
Makita ko pa lang, ayoko nang isipin at intindihin.
Sa lahat ng Math, Calculus ang pinakaayaw ko.
Bakit?
Hindi ko rin alam.
Ayoko kasi.
Basta. Ewan.
Usapang limitasyon:
Hanggang saan ang maaabot ni f(x) habang si x ay patungo sa kung saan?
Mahilig akong mag-isip.
Maabot kaya ng isip ko kung bakit hindi ko trip ang Calculus?
May mga bibihirang panahon na gusto kong pag-aralan ang Calculus.
Kapag graphing na, at kaya kong i-graph yung given, go lang ng go.
Pero kapag aynakunamansapagigingcomplicated ng given, ehem, give up na ako.
Boinks.
Limitasyon.
Yun nga siguro yun.
Baka naman yun ang dahilan kung bakit ayaw ko ng Calculus.
Maaari.
Bawat tao ay may kanya-kanyang limitasyon.
Siguro, takot akong harapin ang mga limitasyon ko.
Ayokong mapahiya.
Hindi ako komportable.
Ang awkward.
Sabi kanina sa in-service training namin, "nagiging awkward tayo kapag hindi tayo todo-bigay." Kapag inuna nating mahiya, magiging awkward na. Hindi na natin mailalabas ang pagiging "genius" natin.
Mukhang totoo. Agree ako sa mga sinabi niya.
Kailangan, todo bigay. Go lang ng go. Walang reservations. Sabi nga sa Sprite, "Magpakatotoo ka!" Kilalanin ang sarili. Alamin ang mga kayang gawin at ang mga limitasyon. Tapos, mag-move forward. Wag mag-dwell sa mga limitasyon. Mangarap. Tama, mangarap. Alamin ang sariling passion.
Wow! Marami pala akong natutunan sa training kanina. :D Thanks, Sir Henry!
Wait, balik tayo sa Calculus.
Hindi ko pala ayaw ng Calculus. Ayaw ko lang na naaalala yung function na nagkandalitu-lito ako sa pagga-graph. Hindi ko na nga sure kung natapos ko ba o sinukuan na lang. Hindi ko na maalala. Haha.
Napansin ko tuloy, may tendency pala akong iwasan na lang talaga yung mga hindi ko alam, yung mga awkward moments. Madalas akong mag-stay sa kung saan lang ako komportable. Okay na ako sa kung ano meron. Madalas akong mag-settle for less. Bihira na akong mag-strive for the best.
What happened?
Masyado na yata akong naging passive.
Oh, no.
Pero mukhang totoo.
Hinahayaan ko na lang na mangyari ang mga bagay-bagay sa paligid ko. Parang nawalan na ako ng pakialam. Wenks. Pero, bakit?
Isa pa. Pakiramdam ko, nawawalan ako ng lalim. Wala na akong pinaghuhugutan. What I mean is, parang nag-come and go na lang ang mga pangyayari sa buhay ko nang hindi ko namamalayan.
Uhm, pano ba sabihin to? Hmm.
Parang masyadong naging sigepwedenayan ang everyday life ko. Or not. Pero parang ganun. Nalimutan ko na namang mangarap. Madalas pang magpasabukas ng mga gawain.
Nawalan ng lalim. Bumabaw.
Siguro dahil lagi ko na lang pinipili kung ano ang madali. Kung ano ang meron, pwede na. Hindi ko tuloy napagdadaanan ang mga karanasang kapupulutan ko ng mas maraming aral, pagbabago, at paglago bilang tao.
Limitasyon. Masyado akong madaling makuntento.
"Kung medyo malabo, edi hamona. Okay naman na ito."
Tsk.
Ayoko nang maging passive.
Ayoko nang mag-settle for less.
Ayoko na... sa comfort zone. Masyado na akong petiks.
Masyado na akong nagpakulong sa limits.
Gusto ko na ulit mangarap. HAHAHA.
Gusto ko na ulit umasam ng better life every day!
Gusto ko nang sumubok ng bago, yung kahit mas ma-effort, edi push na yan! :D
Kailangan kong mag-grow!! Kailangan ko ng inspirasyon! Tama! :D
:D
Nakangiti ako ngayon. :)
Finally, hinarap ko ang sarili ko.
Ang kulit ko kasi, feeling okay na kahit ramdam ko namang cluttered ang isipan ko, walang focus, hindi pa sigurado sa direction.
Hahaha. Di bale, I'm letting go of these mental baggages that hinder me from enjoying the here and now! Yipee! :D
Enjoy the here and now.
Be the best that you can be!
Ito na yata ang bagong motto ko sa buhay. Yehey!